به نام او و برای طُ
“در آخرالزمان قلب مومن درون سینه آب می‌شود چون نمک در آب . منکرات را می بینند و قدرت جلوگیری و تغییر آن را ندارند . در میان اینان با ترس و لرز راه می‌رود که اگر حرف بزند او را می خورند. اگر ساکت شود دق مرگ می شود”. این را به ما فرموده بود پیام‌آورِ رحمت ای کاش زودتر شنیده بودیم و لبخند ذخیره می کردیم. خودمان را حرامِ بی‌شرافت‌های معترف به خود، نمی‌نمودیم و زمان خرج نالایقانِ محبت نمی کردیم. زمان بازگشت ندارد …
همین که طُ از تبار نور هستی کافی‌ست فقط بیا … دق کردیم.
و این داستان ادامه دارد … با من بمانید.
آنِ 42
